Je zal toch maar een goudvis zijn
en zwemmen in een kom.
Ik heb er altijd meelij mee,
je snapt vast wel waarom.
De vissersbond heeft eens bedacht,
een vis heeft geen gevoel.
Want zie je ooit een vis die lacht?
Hij houdt een strakke smoel.
Waarmee men dus maar zeggen wil,
een vis moet niet zo zeuren.
Dat doet hij niet… hij houd zich stil,
maar ik…… ik zie hem treuren.
Want rondjes zwemmen in een kom
en zonder reddingsvest,
en ook nog 's zonder tomtom,
dan raak je toch gestresst.
Ik zie hem denken keer op keer...
hier was ik net toch ook?
Dan zwemt hij verder zonder meer,
hij raakt écht van de kook.
Het is dat hij geen handjes heeft,
want anders zou hij zwaaien.
Dan kijkt hij smekend... help me
anders ga ik naar de haaien.
Mijn meelij krijgt de overhand,
ik pak de kom gedwee.
En door genade overmand
kiep ik hem in de plee.
Ik kijk hem na en hij kijkt blij,
dan druk ik op de knop.
En met een béétje hulp van mij,
kiest hij het ruime sop.
Copyright © Ingrid Punt Juli 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten