'n Steekje los…

'n Steekje los

Jeee…. waar blijft hij nou… ze wenkt naar de ober die het tafeltje voor haar staat af te nemen. 'Doet u mij maar vast iets te drinken' zegt ze verveeld terwijl ze geïrriteerd naar buiten tuurt. Ze heeft zich als een gek moeten haasten om op tijd te zijn maar zelf is hij nog in geen velden of wegen te bekennen. Zou dit de verrassing zijn…. hij laat haar gewoon zitten. Ze kijkt op haar horloge en besluit om het hooguit nog een kwartier aan te zien en dan kan hij mooi de pot op met zijn verrassing.

Aan de overkant stopt dan eindelijk zijn auto. Hij stapt uit, loopt naar de andere kant van de auto en opent het portier. Twee lange slanke vrouwenbenen stappen uit, gevolgd door een dure bontjas, een zonnebril en een bos hoog geblondeerd haar. Wat zullen we nu krijgen. Hij helpt de sloerie met uitstappen en stijf gearmd lopen ze haar richting uit, om vervolgens lachend het restaurant voorbij te lopen. Gehaast wenkt ze de ober 'laat dat drankje maar zitten, ik moet plotseling weg.' Ze grijpt haar tas, snelt naar de uitgang en ziet ze het restaurant ernaast naar binnen gaan.

Ze praten even met de ober die ze vervolgens een tafeltje wijst op een rustig intiem plekje. De sloerie is duidelijk in haar sas want haar kirrende lachje is tot in de wijde omtrek te horen. De ober helpt haar uit haar dure nerts en hangt hem zorgvuldig aan de kapstok in de garderobe waar zij mistroostig in haar H&M 'etje naast staat. 'Heeft U gereserveerd?'de ober kijkt haar vragend aan. 'Ik wilde graag een tafeltje maar nee… ik heb niet gereserveerd.' Hij wijst naar het tafeltje waar haar man met sloerie net hebben plaats genomen. 'Daar in dat nisje heb ik nog wel een tafeltje vrij,'zegt hij vriendelijk. 'Nou eerlijk gezegd had ik gehoopt dat ik hier kon zitten' en ze wijst naar het tafeltje pal naast de garderobe waar ze een mooi uitzicht heeft op het nisje en tóch niet opvalt. De ober kijkt even verbaast naar het plekje dat ze net heeft aangewezen duidelijk niet begrijpend dat iemand vrijwillig kiest voor zo’n ongezellige plek. 'Nou vooruit,' zegt hij aarzelend en hij laat haar plaats nemen.

Vanachter de menukaart houd ze het stel nauwlettend in de gaten. Vol afgrijzen ziet ze hoe de sloerie haar tanden bloot lacht, haar lange roodgelakte nagels in de revers van de man haakt, hem naar zich toe trekt en hem vol op de mond kust. Een golf van misselijkheid overspoelt haar. Gadverdamme, hij gaat vreemd… en dan nog wel met zoiets. Haar bloed begint te koken als ze weer dat stomme gekir moet aanhoren. Een verrassing hé… dan heeft zij er ook nog wel één. Ze staat op en loopt kalm naar de garderobe… de kapstok hangt behoorlijk vol, maar de dure nerts springt er hooghartig tussenuit. Ze laat haar handen even over het zachte bont glijden en haar neusgaten vullen zich met de overvloed aan parfum die het dode dier verspreid. Chanel nr. 5… kan niet missen.

Terwijl ze nijdig naar de twee tortelduifjes kijkt glijden haar handen verder over de jas om plotseling een los draadje op de schouder te vinden. En onder dat losse draadje voelt ze een kleine opening. Haar blik valt op een keurig gedekt tafeltje aan de andere kant van de garderobe. Het mes naast het bord ligt te glimmen, alsof het het haar wenkt. Er is niemand die haar opmerkt. De ober is in gesprek met een paar zakenlui en het grote luidruchtige gezelschap aan de lange tafel heeft duidelijk iets te vieren. De champagne op tafel eist al hun aandacht en haar man met sloerie gaan geheel in elkaar op. Het gekir dat nu nogmaals vanuit de nis klinkt doet haar in een opwelling het mes van tafel grijpen. Als een geroutineerde coupeuse maakt ze de opening onder de schouder groter en groter om even later met alleen een harige mouw in haar handen te staan. Ze kijkt nog even rond, de zakenlui zijn nog steeds druk in discussie met de ober over het menu en het grote gezelschap kijkt aandachtig naar het feestvarken dat een veelvoud aan kaarsjes op de taart probeert uit te blazen.

Het onderdeel van de nerts hangt slap en verdrietig in haar handen. Waar moet ze dat kreng nu laten? Naast de garderobe ziet ze een grote koperen paraplubak. Snel propt ze de mouw in de bak en kijkt geamuseerd naar de gehavende jas. Tevreden over haar daad neemt ze weer plaats aan haar tafeltje. Ze overweegt nét om ook een flesje bubbels te bestellen als ze een knalrode sportwagen voor het raam ziet stoppen. Er stapt een man uit… en die man herkend ze. Hij lacht en zwaait naar haar. Verstijfd kijkt ze nogmaals naar het stel in de nis. Het gekir wordt luider als de man zich omdraait en de ober roept. Ze ziet hem nu vol in het gezicht en het is niet het gezicht dat bij haar man hoort en de harde zware stem zéker niet.

'Hoe vind je hem?' haar liefhebbende echtgenoot staat naast haar te glunderen en wijst naar de rode sportwagen. 'Waar is onze oude auto?' vraagt ze terwijl ze hem verbijsterd aankijkt. Die heb ik gisteren ingeruild en nu zie ik hem ineens aan de overkant staan, over toeval gesproken. Maar volgens mij hadden we toch hiernaast afgesproken.?'
Als ze de dubbelganger van haar man ziet afrekenen zegt ze snel, 'Ik heb je vast verkeerd begrepen, er zit soms een steekje los. Maar als je het niet erg vindt kunnen we alsnog naar hiernaast verkassen?'
Wanneer ze gehaast de deur van het restaurant achter zich sluit hoort ze het gekir bij de garderobe verstommen… en even later een ijzingwekkende gil.

Copyright © Ingrid Punt Juli 2011