Ze heeft het weer voor elkaar… ik herken haar stem uit duizenden als ik haar over het Damrak hoor schreeuwen. 'Schavuit, je moest je schamen!' Ik schiet in de lach omdat dit nog vriendelijk klinkt wetende welke krachttermen er nog zullen volgen. 'Proleet!' De man kijkt het kleine oude vrouwtje tegenover hem verschrikt aan … verbaast omdat hij zich van geen kwaad bewust is. 'Vuilak!' Bijt ze hem met een hoog schril stemmetje toe, terwijl haar grijze dotje alle kanten opwiebelt. Beschamend kijkt de man om zich heen, nog steeds niet wetend wat hij fout deed, maar hij voelt de beschuldigende blikken van de voorbijgangers, 'zo'n zielig oud mensje, kan je wel!!!' ziet hij ze denken. De schaamte gaat over in een verontschuldigende blik, in de hoop enige bijval van voorbijgangers te krijgen, maar die lopen, -sommige gniffelend- met een grote boog om hem en het keffende vrouwtje heen die geen tegenspraak duld en gewoon doorkeft.
Twee mannen die naast het slachtoffer staan en bij hem schijnen te horen schieten zenuwachtig in de lach, waarop ook zij de volle laag krijgen. 'Stelletje viezeriken !' gooit ze er overheen terwijl ze nog een driftige stap naar voren maakt als een klein keffertje dat door een onzichtbare lijn door haar baasje wordt strak getrokken. De drie grote kerels deinzen achteruit, staan nog een beetje aangeslagen te kijken niet wetende wat ze er mee aan moeten om zich vervolgens om te draaien en af te druipen. Als drie geslagen honden vervolgen ze hun weg… het zal ongetwijfeld het gesprek van de dag worden op hun saaie kantoor.
Het oude dametje loopt met driftige pasjes verder alsof er niets gebeurt is, en hoewel een sjiek mantelpakje haar niet zou misstaan, heeft ze een lange regenjas aan die door middel van een brede riem strak om haar tengere lijfje wordt getrokken - alleen een zwaard ontbreekt- en met haar voetjes gestoken in grote moonboots baant ze zich een weg door de binnenstad op zoek naar een willekeurig slachtoffer. Nieuwsgierig als ik ben probeer ik haar op veilige afstand te volgen, wat niet gemakkelijk is want ze heeft de pas er flink in. Ik heb voor een veilige afstand gekozen omdat ik zelf tot één van haar slachtoffers behoor, er is namelijk niet veel nodig om haar in woede te laten uitbarsten. Jong, oud, mannelijk, vrouwelijk, geel, blank, zwart of groen, je kan haar van alles betichten maar ze discrimineert niet. Lachen, niet lachen, aankijken, niet aankijken, groeten, niet groeten, te dichtbij komen, te veraf blijven, alles kan een reden zijn om door haar bliksemschicht getroffen te worden.
Een ieder die haar passeert heeft bij voorbaat al mijn medelijden. Enkele toeristen, een paar giechelende meiden, een oude man met aktetas, een paar kwebbelende vrouwen die een dagje komen winkelen in Amsterdam. Maar het gaat wonderlijk genoeg een tijdje goed totdat er een jongen met rugtas en koptelefoon aan komt lopen… Bingo …'Viezerik!' schreeuwt ze de nietsvermoedende knaap toe, 'Vuilak…schavuit, schooier die je bent!… je moest je schamen!' De jongen enigszins gehinderd door zijn harde muziek trekt de dopjes uit zijn oren en staat haar vriendelijk verbaast aan te kijken…'Sorry'...… 'Je moest je schamen!'… Bijt ze hem venijnig toe terwijl ze alweer verder beent op zoek naar een volgende pispaal, de jongen en enkele toeschouwers verbijstert achterlatend.
Terwijl ik nog een tijdje in haar voetsporen treed vraag ik me af wat er daar in die bovenkamer omgaat en waar die plotseling opkomende woede toch steeds vandaan komt. Natuurlijk kan ik van alles bedenken, maar ik sla de plank waarschijnlijk volledig mis. Misschien moeten we niet alles willen verklaren en iedereen willen begrijpen maar gewoon genieten van het feit dat er kleurrijke figuren rondlopen die de wereld een beetje minder saai maken, op wat voor manier dan ook. Wat mij betreft verdient ze een standbeeld, al is het alleen maar omdat ze de ingedutte massa heel even wakker weet te schudden. De mensen die ze te grazen heeft gehad kijken weer even om zich heen, maken oogcontact met andere voorbijgangers, lachen even samen, hier en daar een begrijpende en meelevende knipoog en hebben even een saamhorigheidsgevoel zo onder het mom van…
'Die is gek en wij zijn gelukkig normaal.'
De kleine feeks wandelt driftig verder door de binnenstad, waarheen… ik zal het nooit weten, en misschien weet ze het zelf ook niet. Onderweg verslaat ze op haar manier nog diverse windmolens, een spoor van verwarring achter zich latend......
Copyright © Ingrid Punt februari 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten