Die pet past ons allemaal
'Het stoplicht staat op rood hoor...' voor me staat een klein jochie, met een gigantisch grote pet me met een licht verontwaardigde blik aan te kijken... mij niet helemaal duidelijk wat hij bedoeld loop ik glimlachend op hem af, nu ben ikzelf niet één van de grootste maar ik moet iets door de knieën zakken wil ik onder z’n klep kunnen kijken... 'wat is er man...' vraag ik hem met een vertederde blik -even heb ik spijt dat ik die rol pepermuntjes vanmorgen niet in m’n zak heb gestoken- maar het knaapje werpt me nu zo’n boze blik toe dat een pepermuntje er waarschijnlijk geen goed aan had gedaan.
'Het stoplicht staat op rood hoor,' zegt hij nogmaals met de handen op de rug, nu iets harder en duidelijk gearticuleerd Achter hem zie ik twee agenten druk met elkaar in gesprek. Het wordt me nu duidelijk dat het ventje erbij hoort... misschien mocht hij een dagje met z’n pa mee, vraag ik me nog even af. Maar aan het boze jongenskoppie te zien is het hem menens, en ik realiseer me nu dat het daadwerkelijk om een rasechte agent gaat.
De politie-campagne van 'die pet past ons allemaal' schiet me ineens door het hoofd, en ik vermoed dat deze leus voor dit jochie niet opgaat. Het is meer pet dan hoofd en met ingehouden lach weet ik nog uit te brengen... 'sorry meneer agent... ik lette even niet op!' 'Laat het niet weer gebeuren...' zegt het kwade agentje ernstig, en terwijl hij zijn wenkbrauwen fronst zakt de grote pet nog verder over z’n oren. Wanneer ik m’n weg gniffelend vervolg voel ik z’n vermanende blik nog in m’n rug prikken. Zo... denk ik nog... zijn dag ook weer goed... hij moet op zijn minst een goede indruk bij z’n collega agenten hebben gemaakt.
Ach... waar is de tijd gebleven dat agenten nog agenten waren......
Copyright © Ingrid Punt Januari 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten