Willem...

Een oude man van achter in de zeventig, lang en mager van gestalte, grijs haar, dito snor en baardje, altijd wel in voor een praatje 'en met z'n grote zwarte hoed en lange zwarte jas, doet hij me aan iets of iemand denken maar ik kan er zo snel de vinger niet op leggen'...
Dus altijd in voor een praatje en dat praatje gaat meestal over muziek en ‘opgeruimde dames‘... en dan niet persé in die volgorde. Met opgeruimde dames bedoelt Willem nette, goedgeklede, en vrolijke mevrouwen, zo legt hij me uit als ik hem vragend aankijk. Het heeft dus gelukkig niets met het ruimen van de veestapel te maken, 'hoe ik op de veestapel kom als ik het over Willem heb... wordt me later duidelijk.'

Als Willem het over muziek heeft, heeft hij het toch hoofdzakelijk over opera ... in het gunstigste geval wil hij zelfs wel even een aria ten gehore brengen, gelukkig klinkt het grootste gedeelte meestal wel enigszins zuiver.
En tijdens zo'n aria met die lange zwarte jas en grote zwarte hoed bekruipt me toch weer het gevoel dat hij me ergens aan doet denken... 'maar nog steeds géén idee.'

In het bejaarden tehuis waar hij grotendeels zijn dagen slijt heeft hij het best naar z’n zin.
Dit bejaardentehuis wordt tot groot genoegen van Willem grotendeels bevolkt door héél veel 'opgeruimde dames' die hij dan ook regelmatig uitnodigt om hem te vergezellen naar de Opera.
Het eten is er prima, zegt hij terwijl z'n ogen groot worden en het water hem al in de mond loopt.
'En ik zie opeens een beeld voor me van Willem bij een kampvuur
knagend aan een grote T-bone Steak... 'maar nog steeds kan ik het niet goed plaatsen.'

Alleen z’n benen willen de laatste tijd niet meer zo, z’n rollator geeft hem de laatste tijd ook niet meer die bewegingsvrijheid die hij zo nodig heeft.
Daarom heeft Willem sinds kort z’n rollator ingeruild voor een mooie zilverkleurige scootmobiel... een mooie uitvinding hoor... zegt hij heftig naar mij knikkend alsof ik het zelf eens zou moeten uitproberen., want dat maakt het leven een stuk leuker... en wat er nu precies zo leuk aan is wordt me snel duidelijk als ik Willem even later met dat ding over de stoep zie scheuren.........

Ik houd m’n adem in als hij met een bloedgang het fietspad opschiet. Enkele fietsers weten hem nog net te ontwijken.
Willem is er nog niet precies achter waar de rem zit en al helemaal niet hoe die werkt, maar gelukkig kan hij goed slalommen.
Eindelijk ben ik er dan achter waar Willem me aan doet denken........ zo voorovergebogen in de racehouding, met z’n lange zwarte jas achter hem aan wapperend en die grote zwarte hoed tot vlak boven z’n ogen getrokken zou hij niet misstaan in een Western.

En als hij na een wilde rit de hoek om schiet... zie ik hem zo voor me......Hi Yo Silver...
( With the Speed of Light, a Cloud of Dust)...

© Ingrid Punt 2010