'We hebben een uitloop van zéker twintig minuten.' wat in goed nederlands zoiets wil zeggen als -je kunt wachten tot je een ons weegt- volgens de dame achter de balie terwijl ze me de wachtkamer c.q. kippenren in dirigeert, de wachtkamer blijkt stampvol te zitten. Het is spitsuur, zodat er alleen nog staanplaatsen zijn. Ik sta naast een stoel waar een flinke dame op zit, volgens de assistente die haar roept, heet ze mevrouw Goedhart, waarop mevrouw Goedhart zich met veel gehijg en gekreun vanuit haar stoel omhoog worstelt. Ze doet haar naam zeker geen eer aan, want elke reutelende ademstoot doet vermoeden dat het haar laatste zou kunnen zijn. Ze waggelt traag en moeizaam naar de kleedkamer, haar billen met elkaar vechtend om voorrang. Nadat ze de deur eindelijk heeft bereikt slaakt de assistente zichtbaar een zucht van opluchting.
Na mevrouw de Deugt waar ik verder geen uitlatingen over doe want dat zou erg flauw zijn, ben ik al aan de beurt, dat valt mee. Nadat ik de nodige kledingstukken aan de daarvoor bestemde haakjes heb gehangen neem ik plaats op de 'lopende band.' De assistente geeft mij een handdoek en vraagt of ik weet wat er gaat gebeuren, maar zonder mijn antwoord -wat eigenlijk vragen zijn- af te wachten, loopt ze al weer de kamer uit en roept dat de dokter zo komt. Ja, die heb ik vaker gehoord en ik trek de handdoek op tot vlak onder m'n kin. Gelukkig... de wachttijd blijkt nogmaals mee te vallen. De dokter is in de gedaante gekropen van een blond meisje met een ernstig gezicht en koude handen. Haar gezicht houdt ze aardig in de plooi, ze neemt haar beroep duidelijk zéér serieus.
Als haar zelfvertrouwen begint te tanen omdat ze 'het' niet kan vinden, stel ik haar gerust door te zeggen dat 'het' gezien de uitloop van 20 minuten waarschijnlijk al is vertrokken. De lach die ik verwachtte komt niet en met een streng gezicht dat niet bij haar past besluit ze om toch maar de opperdokter erbij te halen. Die heeft vandaag een snelle bui. Zonder me aan te kijken geeft hij mij een hand. Gelukkig... die is iets minder koud als die van het serieuze meisje. Zijne hoogheid heeft 'het' zo in het vizier, en na een korte roddel met het blonde meisje over dokter nummer drie die zijn bevindingen verkeerd geïnterpreteerd zou hebben verlaat god de ruimte zonder mij nog een blik waardig te gunnen. 'Hallo!' de patiënt ligt hier en wil ook graag weten wat er nu precies aan de hand is en wat er verder gaat gebeuren. Dat blijkt... niets... gelukkig... maar na wat onduidelijk gebrabbel van de blonde meisjesdokter, wordt me vooralsnog duidelijk dat ik geen duidelijkheid hoef te verwachten.
De lopende band draait tenslotte door en voor duidelijkheid is er met inmiddels meer dan twintig minuten uitloop géén tijd. Ik mag een belafspraak maken. Wat even later na enig onbegrip tussen mij en de dame achter de balie eindelijk lukt. Ze snapt er in de verwarring net zo veel van als ik... niets dus.
Opgelucht omdat mijn angst niet bewaarheid wordt maar vertwijfeld omdat ik niet weet wie ik nog moet geloven -dokter één, twee of drie- loop ik richting uitgang. En ondanks dat de lopende band op volle toeren door draait is de uitloop inmiddels opgelopen tot vijfendertig minuten.
Buitengekomen voel ik me net een ontsnapte kip... maar dan wel één met vrije uitloop.
Copyright © Ingrid Punt 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten