Voetbaltrauma...

Voetbal ...

Ik heb er dus écht de ballen verstand van, dit in tegenstelling tot de rest van Nederland op dit moment. Iedereen lijkt of blijkt een geboren voetbaltrainer/coach in de dop.
Ach, het hoort er allemaal bij.

Persoonlijk heb ik dus niets maar dan ook niets, nul komma nul met voetbal!
Mede door en dankzij onze nederlaag tegen de Duitsers in 1974. Ik heb toen gezworen nooit meer naar een wedstrijd te kijken, en ik heb me daar aardig aan weten te houden, ‘hoewel dit nou ook niet direct zo’n héle grote opgave voor me was.’
Maar met alleen maar mannen in huis kreeg ik altijd wel iets van de wedstrijden mee.

De wedstrijd Nederland – Duitsland 1974 dus, ik weet nog precies waar ik was, met wie, wat ik aanhad, hoe het rook en hoe het voelde. De wedstrijd heb ik gezien met m’n grote liefde die ik net een maand of twee kende in Zandvoort in tentje 16, de strandtent van Bertus ten Pierik, 'en tevens eigenaar van een Mechelse herder 'Whiskey genaamd', de liefste, trouwste en slimste hond die ooit heeft bestaan, maar dit weer even terzijde ... zie je, ik dwaal alweer af.’

Het was hartje zomer en in mijn herinnering een snikhete dag, zo'n dag waarop je je voeten kunt verbranden aan het zand en de lucht boven het strand kunt zien trillen. We keken dus met z’n allen naar de wedstrijd in een rokerige 'dat mocht toen nog in het openbaar, ik deed er zelf ook driftig aan mee', broeierige en bomvolle strandtent die rook naar zonnebrand, bier ... vooral véél bier en zweet ... zeker dat laatste kreeg de overhand naarmate de wedstrijd vorderde.

De anticlimax was ontzettend groot. We moesten dus ook nog terug naar Amsterdam in een trein die vooral bevolkt leek door uitbundig feestende Duitsers.
En vervélend dat feestende Duitsers dan kunnen zijn ... en láng dat zo’n treinreis dan kan duren, hoewel ik hier eerlijkheidshalve wel even bij moet vermelden dat het natuurlijk ook aan mijn humeur op dat moment kan hebben gelegen.

Kortom het was een knappe kater, en hoewel ik dus niets met voetbal heb, merk ik dat ik stiekem hoop dat we weer tegen Duitsland moeten, let vooral op het woordje 'we' ... jawel, want ook ík begin me ietwat onrustig te voelen.

De geschiedenis lijkt zich te herhalen, en nu maar hopen op een happy end ... voor mij persoonlijk in alle opzichten ... al is het alleen maar om een jeugdtrauma te boven te komen.

© Ingrid Punt 2010