De kamer is nog precies zoals ze hem in haar dromen vaak ziet. Aan de linkerkant de glazen badkamerdeur, rechts de grote linnenkast, de bruinleren clubs, de strakke kaptafel met spiegel, de nachtkastjes van dezelfde houtsoort met daarop de bruin -crème gestreepte schemerlampjes, de vloerbedekking waarvan de ingeweven lichtbruine golfjes doen denken aan glooiend zand. De crème kleurige overgordijnen en de openslaande ramen met uitzicht op de binnentuin. Eigenlijk een hotelkamer als zo vele maar voor haar niet minder speciaal. Zij en haar man komen hier al jaren, eigenlijk al sinds de kinderen hun eigen vakantie’s gingen vieren. Ze ritst de grote koffer open en haalt er een keurig gestreken en zorgvuldig opgevouwen herenpyjama uit die ze netjes aan de linkerkant van het bed op het kussen legt. Vervolgens schuift ze een plastic tas en wat kleding in de koffer opzij om er een paar bruine herenslippers uit te halen die ze netjes onder het bed schuift. Ze kijkt er tevreden naar, zo… het plaatje is kompleet. Ze hangt haar kleding in de kast en zet twee tandenborstels in de plastic beker en legt het scheerapparaat op het planchet boven de wastafel. Nu nog even snel douchen, omkleden en dan naar beneden voor het diner.
In het restaurant loopt ze naar het eerste tafeltje bij het raam. Nadat de bestelde drankjes op tafel zijn gezet nipt ze van haar glas wijn… Proost fluistert ze zachtjes en staart naar het glas bier tegenover haar op tafel. 'Voor wie was de varkenshaas?' Vraagt de serveerster even later en de vrouw gebaart naar de plek tegenover haar. 'Dan is de vis vast voor U,' en ze zet het andere bord voor haar op tafel. 'Nou, eet smakelijk dan maar,'zegt de serveerster vriendelijk en kijkt nog even aarzelend naar de lege stoel, alvorens ze met de overgebleven borden naar de andere gasten loopt. 'Ja, eet smakelijk…' ze neemt een hap en tuurt naar buiten. De drukte die op de kade heerste na aankomst van de veerboot is inmiddels verdwenen en geeft haar een vrij uitzicht op het wad. De schemer zet al in en de lichten op het terras springen aan evenals de buitenverwarming. De dekens worden al door het bedienend personeel over de terrasstoelen gehangen, het is nog vroeg in het seizoen en de avonden kunnen nog kil zijn.
Het geluid van haar mobiel doet haar opschrikken. Op aanraden van haar dochter heeft ze dat ding een tijdje geleden aangeschaft maar ze weet nog steeds niet precies hoe hij werkt. Na wat gerommel in haar tas weet ze hem omhoog te vissen en kijkt op de display. Één gemiste oproep… het nummer is van Anna, die wil vast weten of ze al gearriveerd is. 'Mam kom alsjeblieft hier wonen, lekker warm, alle dagen zon, je kinderen en kleinkinderen in de buurt, zo’n aanbod is toch goud waard… en dan ben je niet zo alleen.' Niet zo alleen…… ze kijkt triest naar het onaangeroerde bord tegenover haar op tafel. Wat moet ze op Aruba, haar wortels liggen hier. Ze is gebakken uit Hollandse klei en de Noordzee en het IJsselmeer stromen door haar aderen. 'Smaakt het niet?' vraagt de serveerster verbaast. 'Jazeker, het is allemaal even heerlijk… maar we zijn een beetje moe van de reis.' Ze hoopt dat dit aannemelijk klinkt. Morgen eerst maar eens naar het koetshuis zegt ze zachtjes als de serveerster wegloopt met de nog volle borden.
'Zo dame, duinweg 2, U heeft Uw bestemming bereikt.' De chauffeur helpt haar met uitstappen maar als hij de grote koffer uit de bestelbus wil tillen kijkt hij haar een beetje vreemd aan. 'Zo, dat is een grote koffer voor een dame alleen,'maar zijn voor de hand liggende grap slikt hij snel in als hij naar haar ernstige gezicht kijkt. 'Nou dan wens ik U nog een fijne vakantie dame, geniet ervan.' Wanneer het busje uit het zicht verdwenen is onderwerpt ze de omgeving aan een grondige inspectie. Alles is nog hetzelfde, de voortuin met het grote grasveld, het terras met de gele parasol en verweerde houten tuinstoelen. Al is het groen geverfde hek inmiddels wel weer aan een lik verf toe constateert ze. Wanneer ze het hek openduwt werpt ze een blik op het vakantiehuis - Koetshuis- staat er in mooie krullen op het bord boven de voordeur. Vreemd… het huis oogt ineens een stuk kleiner. Ze tilt de mat op waar de sleutel al op haar wacht en met een bonzend hart steekt ze deze in het slot.
Het halletje met de houten kapstok, de gammele paraplubak, de kale houten vloer met de bijna tot op de draad toe versleten rode loper. Ze glimlacht even… het was hun jaarlijks terugkerende grap geworden -Kijk, ze hebben de rode loper al voor ons neer gelegd- Het is een typisch vakantie huis en alles is aanwezig maar je hoeft geen overbodige luxe te verwachten. Toch voelden ze zich hier thuis en de kinderen vonden het heerlijk. De deur van de kledingkast in de grote slaapkamer klemt nog steeds bemerkt ze en als ze hem na een flinke ruk heeft geopend ziet ze dat de hangertjes nog steeds minimaal aanwezig zijn. Vreemd genoeg geeft juist dát haar een gevoel van thuiskomen. 'Mam… kom eens kijken Josh en ik hebben een stapelbed… gaaf!' Ze loopt de kleine slaapkamer in en kijkt naar het keurig opgemaakte stapelbed. 'Ja, gaaf…' mompelt ze als ze met haar hand over de geblokte dekens strijkt en ze ziet de glunderende koppies van haar kinderen voor zich. 'Zullen we straks op het strand gaan vliegeren mam? Alsjeblieft, er staat nu genoeg wind.'
Ze loopt naar de gang waar ze de koffer heeft laten staan en haalt daar een grote plastic zak uit. Een bal, een zak knikkers, een pop, rolschaatsen, een pet… en een vlieger. 'Toe mam?' Haar zoon staat weer met hoogrode konen voor haar…'alsjeblieft?' Ze zucht... ach Josh… toen was hij al gek op alles wat maar de lucht in kon. Niet zo verwonderlijk dat hij later bij de luchtmacht zou gaan. Het was zijn lust en z’n leven, voor zolang dat leven duurde. Z’n uniform en een medaille is alles wat ze nog van hem heeft. 'Mam….mogen we dan ook een ijsje?' De grote blauwe kijkers van de kleine Anna doen haar weer smelten. Ze slaat haar handen voor haar gezicht, waar is ze in vredesnaam mee bezig, ze lijkt wel stapelgek. Wat dacht ze hier nog te vinden. Ze propt alles terug in de koffer en trekt even later voorgoed de deur van het Koetshuis achter zich dicht.
Snel loopt ze met de koffer richting dijk, neemt plaats op het bankje en tuurt even over het water. Het is hoogtij… zal ze? Met een flinke zwier smijt ze de grote koffer met haar lang bewaarde schatten in het water, pakt haar mobiel en draait het nummer van haar dochter. 'Hallo Anna… met je moeder… ja ik ben goed aangekomen. Maar waar ik eigenlijk voor bel… ik heb besloten om bij jullie te komen wonen. Je hebt gelijk, wat moet ik hier nu nog in mijn ééntje. Ja, ik weet het, je vader zou het ook zo hebben gewild. Ik neem vanavond nog de laatste boot terug en zodra ik thuis ben bel ik je nog om het één en ander door te spreken.' Als ze haar mobiel terug in haar tas heeft gestopt werpt ze nog een laatste tevreden blik op de koffer die langzaam met de stroom uit het zicht verdwijnt. Met het verdwijnen van de koffer lijkt er een zware last van haar schouders te vallen.
Herinneringen zeul je niet mee in een koffer…… die draag je mee in je hart.
Copyright © Ingrid Punt mei 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten