Storm...

Storm

'Ik zit toch liever in de schaduw hoor,' hoor ik haar zeggen terwijl ze koket met haar gloednieuwe pumps het terras op loopt… een modieus mantelpakje met daaronder een kraakwitte blouse, een toonbeeld van goede manieren en elegantie. De chihuahua die aan een dun riempje parmantig achter haar aantrippelt komt waarschijnlijk uit net zo’n goed nest als zijn vrouwtje. Haar vriendin sjokt er een beetje onhandig achteraan. 'Dit lijkt me een uitstekend plekje' beslist het mantelpakje. Ze strijkt neer aan een tafeltje onder de luifel en zet haar hondje op de stoel naast zich. 'Zo Storm, nu even netjes naast het vrouwtje blijven zitten.'zegt ze gedecideerd.

'Storm'...... ik probeer me voor te stellen hoe zo’n schriel hondje aan zo’n stoere naam komt, maar er wil me zo snel niets te binnen schieten. Misschien vernoemd naar een vriendje, een driftig karakter, of een vriendje met een driftig karakter… ik kom er zo snel niet uit. Hooghartig kijkt de kleine aristocraat om zich heen. 'Wat neem jij Gerda?' vraagt de onhandige vriendin onzeker. 'Ik neem alleen een espresso en jij?' vraagt Gerda zo te zien meer uit fatsoen dan uit interesse. ' Een cappuccino met een lekkere appelpunt.' Als de bestelling eindelijk op hun tafeltje prijkt zegt Gerda ..
' Dat jij nog cappuccino drinkt?'
' Hoezo?'
' Er zit melk in!'
' Is dat erg dan?'
' Schat daar word je dik van, dat weet toch iedereen? Om over de appelpunt nog maar te zwijgen' gaat Gerda fijntjes verder. Terwijl ze met een keurig gemanicuurde pink in de lucht aan haar espresso nipt. Haar vriendin werpt een teleurgestelde blik op haar kopje cappuccino en schoteltje met appelgebak, en ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn melkschuimkraag eens flink uit mijn kopje te lepelen.

'Heb je gehoord wat er in dat lege pand om de hoek komt?'
'Nee?'
'Een Zeeman!!!… Vreselijk toch?'En ze kijkt erbij alsof de derde wereldoorlog is uitgebroken.
'Och, ze schijnen er goedkope maar schitterende lingerie te verkopen.' Zegt haar vriendin terwijl ze een flinke slurp uit haar kopje neemt.
'Neeee… dat meen je toch zeker niet serieus hé?' vraagt het mantelpakje nu met stemverhef en een gezicht dat op onweer staat. Storm’ voelt inmiddels nattigheid want hij begint een beetje zenuwachtig te grommen en laat z’n venijnige tandjes even zien.
'De buurt gaat nu toch wel ontzettend achteruit, nu een Zeeman, straks een coffeeshop, voor je het weet zitten we in een getto.'
'Ach, zo’n vaart zal het vast niet lopen,' Gerda’s vriendin prikt haar vork stevig in een flink stuk appeltaart.

'Wat eet jij vanavond? 'Probeert vriendin het gesprek een luchtiger wending te geven.
'Ach schat, daar heb ik mijn hoofd toch nog niet over gebroken, ik haal wel iets bij de traiteur.'
'Zullen we een wijntje nemen?' Vraagt vriendin vastbesloten om Gerda‘s humeur positief om te buigen. Gerda werpt een blik op haar dure horloge, kijkt even naar Storm die druk bezig is om op een beschaafde manier haar schoteltje te ontdoen van de druppels gemorste espresso. ’Ach waarom ook niet, ik moet over een uur pas bij de manicure zijn,’ en ze knikt naar de ober die direct haar bestelling opneemt. ‘Wat wil jij schat? Ze kijkt haar vriendin verveeld aan, 'doe mij maar een rode wijn,'… 'Rode wijn... weet je het zeker? Kind, daar verkleuren je tanden van.' Verkleurde tanden of niet, haar inmiddels geïrriteerde vriendin blijft standvastig.
'Nou vooruit … een rode en een droge witte dan maar' zucht Gerda.

Als de ober even later met zijn dienblad aan komt lopen ziet hij het riempje van Storm over het hoofd en struikelt waarbij de gevulde glazen van zijn dienblad stuiteren. De inhoud van de glazen heeft gekozen voor de kraakheldere witte blouse van Gerda, en een donkerrode vlek verspreid zich tussen haar borsten.
‘VUILE LUL!!!’ Gerda vergeet even haar goede komaf en springt op van haar stoel. Het donkerrood trekt nu als een waas voor haar ogen. En er volgt nog een opsomming van kennis van vleeswaren waar haar traiteur nog een puntje aan kan zuigen. Storm doet zijn naam nu eindelijk eer aan, want hij begint te grommen op een manier zoals alleen een grote Rottweiler dat zou kunnen en eindelijk begrijp ik zijn naamkeuze. De ober stamelt iets over een doekje halen, en alle ogen op het terras zijn nu gericht op Gerda, die inmiddels begint te beseffen dat ze kompleet uit haar rol valt. En na een beetje onsamenhangend gebrabbel richting ober neemt ze weer plaats en zegt tegen haar vriendin én de rest van het goedgevulde terras….

'Had ik je trouwens al verteld dat ik sinds kort acteerlessen volg?'

Copyright © Ingrid Punt maart 2011