Slangetjes...

Slangetjes

Als kind liep ik altijd naar school, het was nog in de tijd dat kinderen gewoon moesten lopen.
Naar school was hooguit tien minuutjes, "soms iets langer"... het lag er nog wel eens aan of ik onderweg spannende dingen tegenkwam. Die spannende dingen konden variëren van rupsen en vlinders tot sneeuw en ijs, "afhankelijk van het jaargetijde"... enge mannen bestonden toen nog niet, het leven was nog simpel.
Het meest spannende, "volgens mijn moeder", was de "drukke" weg die ik moest oversteken en waar om het uur een auto langskwam... " in mijn beleving althans."

Ongeacht het jaargetijde liep ik altijd langs een raam waarachter een mevrouw in een bed lag. Ze had altijd een bloemetjes nachthemd aan en slangetjes in haar neus... dat laatste vond ik enger dan het eerste, maar het intrigeerde me ook. Het was een kleine kamer met alleen een bed een stoel en een tv, " waarschijnlijk stond er ook nog wel een kast, " maar die is me nooit opgevallen. Er hing een driehoek aan een ketting boven haar bed, wat later een papagaai bleek te heten. Vreemd vond ik dat, ik had er nog nooit zo’n beest in zien zitten, maar ik nam het voor waar aan, zoals alles in die tijd. Bij haar huis aangekomen stak ik mijn hand op en lachte, waarop zij hetzelfde deed.

Trouw elke dag lag zij daar, in haar gebloemde nachthemd, met alleen een stoel een tv en een bed , mét papagaai, én slangetjes in haar neus... vooral die slangetjes leken me erg hinderlijk. Waarom ze daar zo lag...... ik vroeg het me héél even af... om daarna weer te zwaaien en te lachen, de rest van de dag was ik druk met mijn kinderdingen. Tot het moment dat ik terug naar huis liep en haar raam weer passeerde, ze zwaaide, ze lachte, en ik deed hetzelfde… om haar tot de volgende ochtend weer te vergeten.

Dat ging zo jaren door, het zwaaien werd uitbundiger en het lachen hartelijker. We "kenden" elkaar zonder ooit een woord met elkaar te hebben gesproken, ze lag op mij te wachten en ik móest dezelfde route nemen om naar haar te zwaaien en te lachen. Op een dag was de kamer leeg… ze was weg... ik voelde me verraden, vreemd dat ze zo maar weg kon gaan zonder op me te wachten, misschien waren de slangetjes haar toch fataal geworden... ik vroeg het me héél even af... om daarna weer verder te gaan met mijn drukke kinderleven.

Het zou me later nog vaak overkomen... mensen verdwijnen nu eenmaal plotseling uit je leven zonder énige uitleg, en vaak zonder dat je begrijpt waarom.
Alleen sta ik er nu als volwassene iets langer bij stil......



Copyright © Ingrid Punt 2010