In de trein
Reizen met de trein... ik vind het heerlijk. De gemiddelde treinreis duurt altijd nog iets langer dan een ritje met de bus, tram of metro 'wat ik overigens verafschuw, maar nood breekt soms wetten', maar mede doordat zo'n treinreis langer duurt heb je alle tijd om de dingen te doen waar je normaal gesproken niet of nauwelijks aan toekomt.
Sommige mensen luisteren naar muziek, doen hun huiswerk, kijken huiswerk na, voeren de meest intieme en uitgebreide telefoongesprekken die iedereen kan volgen of maken gewoon een gezellig praatje met medepassagiers. Ikzelf heb meestal een boek of tijdschrift bij me, waar ik zodra de trein het perron verlaat induik, om er vervolgens weer net zo hard uit te duiken omdat ik eigenlijk ook niets wil missen van het voorbij schietende landschap en de meest uiteen lopende mensen en verhalen om me heen.
Met een beetje mazzel heb je iemand tegenover je zitten die je de hele reis weet te vermaken.
Dit keer was het een jongetje van pak weg... ongeveer een jaar of negen... tien.
Een leuk joch met bolle wangen en keurig gekamde haartjes. Hij zat nog een beetje onwennig te draaien op de bank, maar toen de trein het perron verliet begon hij driftig te zwaaien naar een vrouw die op het perron stond, ze had dezelfde bolle wangen dus ik vermoede dat het zijn moeder moest zijn.
Tussen al die grote mensen zat hij er een beetje verloren bij en al snel had ik het gevoel dat ik me een beetje over het knaapje moest ontfermen, op die leeftijd zo alleen in de trein, ik geef het je te doen.
Ik knoopte een gesprek met hem aan en hij bleek bij z’n oma te gaan logeren, ze zou hem oppikken op het station. Gelukkig... ik ook weer gerust.
Nadat de trein de vaart er flink in had, maakte het jochie het zich gemakkelijk en er kwam een flinke zak snoep uit z’n broekzak. De lege snoeppapiertjes gingen weer keurig terug in diezelfde broekzak.
Onder het genot van al die zoetigheid, zat hij met een verheerlijkt gezicht naar buiten te kijken, waarschijnlijk aan het bedenken waar z’n oma hem deze logeerpartij mee naar toe zou nemen. Want het woordje oma staat natuurlijk gelijk aan het woordje verwennen, dus hij zou waarschijnlijk alle speelgoedwinkels en attractieparken in én buiten de buurt gaan verkennen.
Na een tijdje pakte ik mijn tijdschrift en probeerde me daarin te verdiepen... tot de kleine snoeper tegenover me ineens op sprong. Z'n bolle wangen liepen rood aan en hij begon verschrikt z'n zakken leeg te halen... eerst z’n ene broekzak... de snoeppapiertjes vlogen alle kanten op, daarna waren z'n jaszakken aan de beurt... een half pakje kauwgom... een sleutelhanger... een balletje... daarna z'n andere broekzak... een afgekloven potlood... een gummetje... een lolly... een jojo... een paar losse muntjes...
Uit mijn tas komen soms ook de meest vreemde dingen te voorschijn, maar zijn broekzak spande de kroon. De berg met 'rotzooi', werd alsmaar groter. 'O jee, hij is z’n treinkaartje kwijt', tenminste dat dacht ik aan de paniek in z'n ogen te zien, of het 'cadeautje voor z’n oma', misschien wel een zelfgemaakte tekening, mijmerde ik verder.
Ik probeerde mijn bezorgdheid nog enigszins in toom te houden want anders zou hij misschien wel eens écht in paniek kunnen raken. Plots verscheen er een blik van opluchting op z'n gezicht terwijl hij een ballonnetje uit z'n zak tevoorschijn goochelde. Hij zette hem aan z'n mond en probeerde hem op te blazen... wat niet direct lukte, want er was geen beweging in de ballon te krijgen. Nog maar een hap lucht en... nee, nog steeds geen beweging, 'het enige waar beweging in zat waren zijn wangen die alsmaar groter werden'. Wéér een flinke hap lucht, ik kreeg een idee waar die bolle wangen vandaan kwamen.
Dat ging zo’n aantal keren door en zijn hoofd werd alsmaar roder, net toen ik het gevoel had dat ik misschien wel moest overgaan tot reanimatie, kwam er eindelijk beweging in dat ding. Het werd een prachtige mooi gevormde ballon...Bravo!!! 'Ik heb een kind nog nooit zo gelukkig zien kijken bij zoiets simpels', bijna was ik bereid tot een staande ovatie.
Het was komisch en aandoenlijk tegelijk. We slaakten beiden een zucht van verlichting, en inmiddels denderde de trein het station binnen.
Bestemming bereikt.
Oma stond al te wachten, een grijze dame 'met bolle wangen', heftig zwaaiend naar het blozende kind tegenover me.
De trein stopte en hij liep naar de deur waar oma hem al opving, z'n ballon nog steeds stevig in z’n knuisten geklemd, ik liep glimlachend achter hem aan, dankbaar voor de gratis show die net voor mij alleen was opgevoerd.
Ja, met de trein reizen......... ík ben er dol op.
© Ingrid Punt 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten