Blogarchief

zaterdag 16 november 2013

Knuffelopa


Knuffelopa


'Zal ik je eens wat vertellen?'
De oude weduwnaar - en vaste klant in de winkel waar ik werk- zit duidelijk om een praatje verlegen. Nou, vooruit dan maar.
'Ik ben één en al oor,' vertrouw ik hem toe.

'Weet je wat het is meid, ik ben geen knuffelopa. Hou me ten goede hoor, ik ben stapelgek op mijn kleinkind, maar toen ze geboren werd, zei ik al tegen mijn dochter; ik ga van d'r houden, ik zal d'r tegen alle rottigheid beschermen maar vraag me niet om op te passen. Daar ben ik de man niet naar, ik ben erg op mijn rust gesteld zal ik maar zeggen. Nou dat heeft ze goed in haar oren geknoopt. Natuurlijk hielp mijn grof taalgebruik en voorkeur voor schunnige liedjes ook een handje mee. Die kleine vind het allemaal prachtig, vooral als opa zijn gebit uit zijn mond haalt en Popeye nadoet. Maar mijn dochter is er niet echt van gecharmeerd. Met die meid haar verjaardag kwam ik ook steevast met de verkeerde overbodige rotzooi aan, dus daar zorgt mijn dochter tegenwoordig ook voor. Ik ben nu eenmaal niet echt in de wieg gelegd voor opa. Dus tot zover was iedereen tevreden.

Oppassen, doe me een lol, geen idee wat ik met zo'n kontkrummel aan moet. Maar verleden week stond ze ineens met die kleine meid - ze is inmiddels zes- voor mijn deur. Ik zou net mijn middagdutje doen.  Of ik bij uitzondering toch even op wilde passen, Het was een noodgeval, iets met een vriendin. Nou ja, ik ben natuurlijk de beroerdste niet dus ik help die kleine uit haar jas. Mijn dochter stond al in de startblokken, duidelijk een noodgeval.
"Pa, let je wel een beetje op je taalgebruik?" fluistert ze nog in mijn oor voor ze de deur uitgaat...

Wat zullen we gaan we doen opa? vraagt die kleine meteen enthousiast. Ik zeg, luister lieverd, opa heeft geen spelletjes en kleurpotloden in huis. Of ik een verhaaltje voor wilde lezen. Nu ben ik al jaren geabonneerd op de leesmap maar om haar nou iets uit de nieuwe revue of de panorama voor te lezen... mij persoonlijk maakt het niets uit, maar ik voelde mijn dochters ogen als het ware in mijn rug prikken. De kleine meid keek me een beetje sip aan. Of ze dan mocht oefenen op haar blokfluit -sinds een maand of drie zit ze op blokfluitles- ja, mijn dochter houd me goed op de hoogte.

Blokfluit,  hoe verzin je het. Gitaar of drum, oké, maar een blokfluit, kom op zeg.  Één Berdien Stenberg vind ik al teveel. Maar voor ik kon zeggen  dat ik niet op de kolere herrie zat te wachten, had ze die fluit al uit haar haar rugtas gehaald. Weet je wat lieverd, zeg ik snel... we gaan fijn verstoppertje spelen. Helemaal leuk natuurlijk, opa telt tot honderd en zij zou zich gaan verstoppen. Ik denk, dan kan ik nog even lekker in mijn luie stoel blijven zitten. Maar ergens tussen de negenentachtig en honderd liet opa het al afweten, tja, ik was tenslotte aan mijn middagdutje toe.

Ineens schrik ik wakker van mijn dochter die als een furie over me heen hangt, ja, dan is het precies haar moeder. Het was inmiddels een uur of drie later. Waar die kleine was...
'Welke kleine?' vraag ik nog slaapdronken.
'Je kleindochter!' schreeuwt ze me hysterisch toe, ze was helemaal over de rooie. Nou ja, ze kon nooit ver wezen, maar na zeker een minuut of tien zoeken -mijn dochter werd steeds kwader- vonden we haar boven in de linnenkast. Ze was tijdens het wachten op opa ook in slaap gevallen.

Lekker rustig toch zo? zeg ik nog droog. Mijn dochter was witheet. Die vraagt me voorlopig niet meer om op te passen. Hij grinnikt even, 'hoe kom je er van af.'
'Maar we hebben geen programma's als `Het spijt me of Familiediner nodig hoor.'
Hij kijkt me zelfverzekerd aan, ´Mijn dochter staat deze week nog voor me deur, wedden?
Ze is namelijk die stomme blokfluit vergeten.'

© Ingrid Punt november 2013








8 opmerkingen: