De weg kwijt

De weg kwijt

‘Can you help me? … I am totally lost…’ 
Voor me op de toonbank wordt een plattegrond uitgevouwen en de donkere man – zo te zien uit een ver Afrikaans land- kijkt me met ogen vol paniek aan. Nu is kaartlezen niet mijn sterkste punt, mijn steenkool Engels erbarmelijk, om over mijn oriëntatie vermogen nog maar te zwijgen. Zet me in de Kalverstraat, stuur me een winkel in en negen van de tien keer loop ik - zodra ik de winkel uitkom de verkeerde richting uit, dus ik herken het gevoel, en dan kom ik niet eens uit een ver Afrikaans land. Ik zie de paniek in zijn ogen groeien evenals de rij klanten achter hem.

‘Oké, let me see, you are here…’Op de kaart herken ik het Waterlooplein, pff… Ik slaak een zucht van opluchting… So far so good… maar nu. Hij moet bij het Vondelpark zijn, dus inderdaad, volledig de weg kwijt. Gelukkig staat er een behulpzame dame achter in de rij die de Engelse taal nog net iets beter beheerst dan ik. Ze werpt zich graag op als reddende engel en wurmt zich door de rij naar voren om tussen mij en de verdwaalde toerist de koe bij de horens te vatten. Ze buigt zich over de gekreukelde plattegrond.

'O I zie, joe mast street wok toe de Zoe… de Zoe… Joe no, wit de monkies en de ellifants?
 It is a long wee toe wok, but de tram over heer is not working at de moment. Pas in juni hie is reiding again. Dus... sorry, but joe most wok een littel stukje. En den joe co toe de left en den joe must teek de tram.
I don’t now precies houw mennie halte’s …but joe can esk de trambestuurder. It is tram ten.'

Ze knikt naar me met een zelfvoldane glimlach, vouwt de plattegrond netjes op en geeft deze aan de verdwaalde toerist die haar niet begrijpend aankijkt. Bezwerend kijkt ze hem in de ogen, Jes, trem ten, herhaalt ze iets harder. De man aarzelt even voordat hij zich omdraait en met zijn ziel én zijn plattegrond onder de arm de winkel verlaat. Oh my god… yes… totally lost… zie ik hem denken.

De gedachte aan de twee jongens die ik vanmorgen op weg naar mijn werk tegenkwam drijft weer boven. ‘Mevrouw, kunt U ons vertellen waar het Funenpark is?’
‘Natuurlijk,’ in mijn beste Nederlands heb ik ze – en daar kwam ik achteraf achter- compleet de verkeerde kant op gestuurd. Het was te laat om - zij waren op de fiets- er nog achteraan te rennen en ik heb me er de hele dag schuldig over gevoeld. Arme jongens...  misschien - door mijn schuld- te laat voor sportdag, of weet ik veel voor wat voor schoolproject dan ook.

Dus ik knik de zelfvoldane dame begrijpend toe. Ach, ga er hier in hartje Amsterdam maar aanstaan. Op elke hoek van de straat is er wel iemand die je de weg vraagt. En natuurlijk zijn we allemaal even behulpzaam. Het gaat tenslotte om de intentie.

© Ingrid Punt april 2013