Blogarchief

woensdag 6 maart 2013

Tuinhuisje te koop


Tuinhuisje te koop

Besluiteloos staat ze met de miniaturen in haar handen. Voor welke moet ze nu kiezen, zal ze voor de mooie rode Harley Davidson Road king gaan of toch maar liever voor de zwarte Suzuki? Wat dat betreft zal ze toch echt zelf een keus moeten maken. Hé verdorie, hoewel hij persé een motor wilde, is ze er nooit diep genoeg op ingegaan om er achter te komen naar welk type zijn voorkeur uitging.
'Ach wat, we nemen de rode… die past ook wel mooi bij het interieur van het tuinhuisje.’ 
De verkoper kijkt haar vriendelijk aan ‘is het een cadeautje?’ 
‘Ja, laten we eens gek doen, gooi d’r maar een mooi papiertje om.’ Ze geeft de man een warme knipoog. ’Hebben we iets uit te pakken.’ 

Tja, dat tuinhuisje. Daar is het in feite allemaal mee begonnen. Gekregen van oma zaliger - als huwelijkscadeau. Als klein meisje bracht ze er al vele weekenden en vakanties door. Ontzettend spannend had ze het gevonden, om samen met oma in de grond te wroeten. Oma had haar wijsgemaakt dat ze misschien ooit nog wel eens een schat zou vinden. Maar de enige schat die uit de grond kwam, waren haar zelf verbouwde spruitjes. Net als elk ander normaal kind luste ze natuurlijk helemaal geen groenvoer. Maar haar eigen spruitjes propte ze kokhalzend naar binnen. Ze had er tenslotte niet voor niets zoveel energie in gestoken.


Oma werd slecht ter been, de tuin te veel werk, maar verkopen ... dat nooit. Dus het bedenken van een huwelijkscadeau was voor het oudje een fluitje van een cent. Twee vliegen in één klap. Dolgelukkig was ze geweest met het cadeau van oma, en haar kersverse echtgenoot vond het allemaal wel best. Toen de liefde nog hoogtij vierde, ging hij elke vrije dag mee om samen met haar in de aarde te wroeten. Tijdens de vakanties waren ze beiden druk bezig geweest het vervallen tuinhuis een flinke opknapbeurt te geven. Het was een paleisje geworden al zei ze het zelf, en ze hadden groenten te over. Na jaren kwam van de één op andere dag de kentering, haar man kreeg last van de midlife crisis, en niet zo’n beetje ook.


De spruitjes kwamen hem de neus uit, de sportschool kreeg ineens zijn voorkeur en zij zat alleen in haar tuin. Plotseling ging zijn interesse meer uit naar de borsten van de buurvrouw dan naar de koolraap. Ze zaten niet meer op één lijn en zijn grillige gedrag was voor haar niet langer te volgen. Een aantal lange, dramatische jaren had ze zijn rare ideeën en vreemde gedrag nog weten te dulden. Wilde hij eerst nog emigreren omdat hij het hier in Nederland zat was, vervolgens liep hij te zeuren om een boot. Uiteindelijk stond zijn besluit vast. Hij wilde een motor, maar zo’n ding kost natuurlijk geld. Hij begon te mokken als een klein kind, en uiteindelijk moest het tuinhuisje er wat hem betreft aan geloven. Volgens hem hadden ze er genoeg tijd en geld in geïnvesteerd en was de tijd nu aangebroken om daar de vruchten van te plukken. ‘Verkopen die handel’ zei hij bot. Hoe kon hij hun levenswerk zo verloochenen.

De maat was pas écht vol, toen ze zonder enig overleg het bord ‘Te koop’ in de tuin zag staan. Ze had hem opgebeld en gevraagd direct naar de tuin te komen. De woede in haar overslaande stem had hem doen besluiten toch maar weer eens zijn neus te laten zien. Dat het haar menens was, merkte hij pas toen ze hem met datzelfde bord finaal tegen de vlakte sloeg. Stuiptrekkend had hij tussen de friseesla en de radijsjes gelegen. Het gewroet in de aarde had haar geen windeieren gelegd maar spierballen waar menig bouwvakker jaloers op was. Ze had hem naar binnen gesleept en in zijn stoel gehesen, waar hij nu - na drie maanden - nog steeds kwijlend in zit. De buren hadden zo nu en dan nog wel eens naar hem geïnformeerd, vooral die rondborstige. Zonder van kleur te verschieten had ze hen wijsgemaakt dat hij last had van een mannenkwaaltje, want ach, daar had ze in feite niets aan gelogen.


Ze hijst hem een beetje rechtop in zijn stoel, knoopt een slab om zijn nek en veegt zijn mond schoon. ‘Zo schat, kijk eens wat ik voor je heb meegenomen?’ Ze scheurt het pakje open en zet het rode miniatuur recht voor hem op tafel, opdat zijn troebele ogen zich nog enigszins kunnen focussen. ‘Mooi hé lieverd, kan hij je goedkeuring wegdragen? Ik heb de bon bewaard hoor, dus ik kan hem altijd nog ruilen. Als jij je nu even vermaakt met je motor, dan haal ik nog even wat verse groenten. Wat wil je eten vanavond, rode kool of wortelen?’

© Copyright Ingrid Punt september 2012

6 opmerkingen:

  1. Ik ga voor de rode kool haha... mooi verhaal ! x

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oefff... :-) Da's wel ultieme wraak.

    Die laatste zin... Ik moest er zo om lachen!

    Mooi weer, Ingrid!
    Groetjes, Lilian

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je Lilian, persoonlijk zou ik voor de wortelen gaan. :-)

      Verwijderen
  3. Of goede kunstmest. De koolraap doet het vast wondergoed bovenop zijn schamele resten.... Gniffel ;-)

    BeantwoordenVerwijderen