Eetstoornis
Je voelt
je lelijk, dik, onwaardig,
voldoet
niet aan het ideaal.
Jouw
spiegelbeeld doet eigenaardig,
jij bent
je eigen aartsrivaal.
Waarmee
kan jij die leegte vullen,
gebak,
patat of frikandel?
Maar
jouw probleem is niet zo simpel,
het
woekert door … als een gezwel.
Je
schrokt, je schranst, je vreet
en
bunkert, je eigenwaarde onderuit,
maar
weet dit feilloos te verbergen,
je kotst
al jouw frustraties uit.
Die lege
maag wordt een obsessie
en eten
lijkt een groot gevaar,
nog lang
niet toe aan een confessie,
natuurlijk
moet je eten maar…
Steeds
vaker geef jij er aan over,
je vreet
en schranst dan in ’t geniep,
waarna
je weer moet overgeven,
het
vreet je op, je schaamt je diep.
Een
weerzinwekkend, walgelijk
monster…
dat is hoe jij jezelf ziet.
Je bent
zo mooi, gewoonweg prachtig,
het doet
verdriet, je ziet het niet.
Je weet
je lichaam te verhullen,
dus niemand
die je tegenwerkt.
Je holle
ogen smeken ‘help me’
toch
blijft het lang onopgemerkt.
Zo
eenzaam, triest en zo onzeker,
professionele
hulp vereist…
helaas
te laat, wanneer de dood
jouw weg geteerde lijf opeist.
© Ingrid
Punt maart 2013
Heel goed geschreven!
BeantwoordenVerwijderenHet raakt me trouwens.
Mij ook Aritha, zonde van al die kinderen - want dat zijn het vaak nog- die dit moet overkomen.
BeantwoordenVerwijderen