Blogarchief

donderdag 3 januari 2013

Ei




Ei


Ik heb een probleem… nou ja, probleem. Het is soms lastig, vooral met de feestdagen. Aangezien we die inmiddels alweer achter de rug hebben ga ik nu eindelijk eens met de billen bloot. Niet schrikken, het is eerder een luxe probleem dan levensbedreigend. Maar toch, oké ik gooi het er maar uit… ik kan niet inpakken.

Dan heb ik het met name over cadeautjes. Ik bak er écht helemaal niets van. Een koekenpan weet ik te transformeren tot een voetbal en Vice versa. Begin ik bij het eerste presentje nog vol goede moed, en heb ik na een tijdje de smaak te pakken, na een stuk of tien pietluttige, goed bedoelde, tijdrovende, vreemd gevormde niemendalletjes schiet de klad er al aardig in. Het hangt uiteraard ook nog wel eens van de vorm af. Recht, of vierkant vormt nog niet zo’n probleem. Maar o wee, als de vorm ook maar enigszins afwijkt. 

Aangezien ik in een winkel werk, zie ik de klanten soms kijken. Vooral op mijn vingers en daarna met afkeurende blikken. Natuurlijk heb ik de smoezen wel klaar. Een zere vinger, papier te dik, papier te dun, papier te groot, cadeau te klein. Ik frommel de misbaksels snel in een tasje. In het ergste geval frommel ik er een extra stuk papier bij voor de Crea Bea's thuis.

Tegen de feestdagen moet ik er aan geloven wanneer de rollen huis, tuin en keukenpapier vervangen worden door het luxe Sint of Kerstpapier. Nu laat ik me niet zo snel uit het veld slaan en ik verheug me bij voorbaat al op die verbaasde gezichten. 
“Is het een cadeau, zal ik het voor U inpakken?’
’Nou graag, dat scheelt me weer een hoop werk.’ 
Ze moesten eens weten, lach ik vol leedvermaak in mijn vuistje.



De dag voor Kerst is het over het algemeen ontzettend druk en de rij is talrijk. De dame tegenover mij is druk met haar mobiel en zet een vaas voor mij op de toonbank. 
‘Cadeautje’ roept de druk telefonerende dame zonder mij een blik waardig te gunnen. Haar mobiel eist al haar aandacht op. Zou ik de dame in kwestie op een normale werkdag negeren – om haar de nodige privacy te gunnen- en de klant achter haar helpen, nu ben ik blij dat ze mij niet op de vingers kijkt. Oké, ik monster de vaas en vertrouw op mijn timmermansoog terwijl ik het vrolijk glimmende, feestelijke papier afscheur.De onwillige vaas wikkel ik eerst in een dikke laag beschermend papier tegen het breken. Ja, kennis is macht. Het zal niet de eerste keer zijn dat de klant, eer hij of zij de winkel verlaat het pakketje laat stuiteren. Even rammelen, nee gelukkig, het was geen kristal. Klinkt leuk, maar zolang de buitendeur nog niet gepasseerd is kunnen we er weer een nieuwe tegen aan gooien,Wanneer de vaas goed verpakt is tegen eventuele breukschade, maak ik het pakketje af met het feestelijke omhulsel. Nog een laatste stukje plakband ‘ é voilà’ Dacht ikzelf dat het eindresultaat er best mocht wezen, de mobiele dame kijkt plotseling geschrokken naar wat eens een vaas was. 

‘Het lijkt wel een ei.’zegt ze met stijgende verbazing, daarbij de persoon aan de andere kant van haar mobiel compleet vergetend.
‘Sorry mevrouw, maar de cursus – inpakken voor gevorderden- begon rond Pasen. 
Les 2 en 3 –kerst en overige feestdagen – heb ik gemist omdat ik griep had. 
Haar mond valt open terwijl ze rood aanloopt en ik zie haar twijfelen, boos worden, lachen, een kwinkslag of net doen of mijn neus bloed. Ik laat haar nog even spartelen en trek een onschuldig gezicht. Haar mond zakt nog verder open en ik geniet nog even na van de daardoor ontstane, niet nozele uitdrukking. Terwijl ik een rolletje papier voor haar oprol - mocht ze thuis nog een plotselinge creatieve aanval krijgen- kiest ze uiteindelijk eieren voor haar geld en grist het paasei van de toonbank. 


‘Dag mevrouw, fijne feestdagen’ roep ik haar na terwijl de volgende klant zich aandient. 
‘Is het een cadeautje? ‘ vraag ik de man voor mij.  
‘Uh.. ja… uhh…nee… uhhh… ja, maar ik pak het zelf wel in.‘ 


Ach, inpakken… het is een kunst. Maar mocht je, zo rond de Pasen nog iets leuks in willen laten pakken?





© Copyright December 2012

3 opmerkingen:

  1. ik kan ook totaal niet inpakken, maar met dit verhaal wist jij mij helemaal in te pakken hoor...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. *grijns*
    Anders wel kunstig hoor; van een koekenpan een voetbal maken en van een vaas een ei... Dat is toch wel een talent, zou ik zo denken!

    Maarre...het is natuurlijk ook helemaal niet leuk als je door de vorm van het pakje al kunt raden wat je krijgt, dus het dient ook nog een hoger doel ;-)

    Heerlijk geschreven weer, Ingrid!

    BeantwoordenVerwijderen