Ei
Ik heb een probleem… nou ja, probleem. Het is soms lastig, vooral met de
feestdagen. Aangezien we die inmiddels alweer achter de rug hebben ga ik nu eindelijk
eens met de billen bloot. Niet schrikken, het is eerder een luxe probleem dan
levensbedreigend. Maar toch, oké ik gooi het er maar uit… ik kan niet inpakken.
Dan heb ik het met name over cadeautjes. Ik bak er écht helemaal niets van.
Een koekenpan weet ik te transformeren tot een voetbal en Vice versa. Begin ik
bij het eerste presentje nog vol goede moed, en heb ik na een tijdje de smaak
te pakken, na een stuk of tien pietluttige, goed bedoelde, tijdrovende, vreemd
gevormde niemendalletjes schiet de klad er al aardig in. Het hangt uiteraard
ook nog wel eens van de vorm af. Recht, of vierkant vormt nog niet zo’n
probleem. Maar o wee, als de vorm ook maar enigszins afwijkt.
Aangezien ik in
een winkel werk, zie ik de klanten soms kijken. Vooral op mijn vingers en
daarna met afkeurende blikken. Natuurlijk heb ik de smoezen wel klaar. Een zere
vinger, papier te dik, papier te dun, papier te groot, cadeau te klein. Ik
frommel de misbaksels snel in een tasje. In het ergste geval frommel ik er een
extra stuk papier bij voor de Crea Bea's thuis.
Tegen de feestdagen moet ik er aan geloven wanneer de rollen huis, tuin en
keukenpapier vervangen worden door het luxe Sint of Kerstpapier. Nu laat ik me
niet zo snel uit het veld slaan en ik verheug me bij voorbaat al op die
verbaasde gezichten.
“Is het een cadeau, zal ik het voor U inpakken?’
’Nou
graag, dat scheelt me weer een hoop werk.’
De dag voor Kerst is het over het algemeen ontzettend druk en de rij is
talrijk. De dame tegenover mij is druk met haar mobiel en zet een vaas voor mij
op de toonbank.
‘Cadeautje’ roept de druk telefonerende dame zonder mij een
blik waardig te gunnen. Haar mobiel eist al haar aandacht op. Zou ik de dame in
kwestie op een normale werkdag negeren – om haar de nodige privacy te
gunnen- en de klant achter haar helpen, nu ben ik blij dat ze mij niet op de
vingers kijkt. Oké, ik monster de vaas en vertrouw op mijn timmermansoog
terwijl ik het vrolijk glimmende, feestelijke papier afscheur.De onwillige vaas wikkel ik eerst in een dikke laag beschermend papier
tegen het breken. Ja, kennis is macht. Het zal niet de eerste keer zijn dat de
klant, eer hij of zij de winkel verlaat het pakketje laat stuiteren. Even
rammelen, nee gelukkig, het was geen kristal. Klinkt leuk, maar zolang de
buitendeur nog niet gepasseerd is kunnen we er weer een nieuwe tegen aan gooien,Wanneer de
vaas goed verpakt is tegen eventuele breukschade, maak ik het pakketje af met
het feestelijke omhulsel. Nog een laatste stukje plakband ‘ é voilà’ Dacht
ikzelf dat het eindresultaat er best mocht wezen, de mobiele dame kijkt plotseling geschrokken naar wat eens een vaas was.
‘Het lijkt wel een
ei.’zegt ze met stijgende verbazing, daarbij de persoon aan de andere kant van
haar mobiel compleet vergetend.
‘Sorry mevrouw, maar de cursus – inpakken voor gevorderden- begon rond
Pasen.
Les 2 en 3 –kerst en overige feestdagen – heb ik gemist omdat ik griep
had.
Haar mond valt open terwijl ze rood aanloopt en ik zie haar twijfelen, boos worden, lachen, een kwinkslag of net doen of mijn neus bloed. Ik laat haar nog even spartelen en trek een onschuldig gezicht. Haar mond zakt nog verder open en ik geniet nog even na van de daardoor ontstane, niet nozele uitdrukking. Terwijl ik een rolletje papier voor haar oprol - mocht ze thuis nog een plotselinge creatieve aanval krijgen- kiest ze uiteindelijk eieren voor haar geld en grist het paasei van de toonbank.
Haar mond valt open terwijl ze rood aanloopt en ik zie haar twijfelen, boos worden, lachen, een kwinkslag of net doen of mijn neus bloed. Ik laat haar nog even spartelen en trek een onschuldig gezicht. Haar mond zakt nog verder open en ik geniet nog even na van de daardoor ontstane, niet nozele uitdrukking. Terwijl ik een rolletje papier voor haar oprol - mocht ze thuis nog een plotselinge creatieve aanval krijgen- kiest ze uiteindelijk eieren voor haar geld en grist het paasei van de toonbank.
‘Dag mevrouw, fijne feestdagen’
roep ik haar na terwijl de volgende klant zich aandient.
‘Is het een cadeautje?
‘ vraag ik de man voor mij.
‘Uh.. ja… uhh…nee… uhhh… ja, maar ik pak het zelf
wel in.‘
Ach, inpakken… het is een kunst. Maar mocht je, zo rond de Pasen nog iets leuks in willen laten pakken?
© Copyright December 2012
Eerst plat slaan en dan inpakken.
BeantwoordenVerwijderenik kan ook totaal niet inpakken, maar met dit verhaal wist jij mij helemaal in te pakken hoor...
BeantwoordenVerwijderen*grijns*
BeantwoordenVerwijderenAnders wel kunstig hoor; van een koekenpan een voetbal maken en van een vaas een ei... Dat is toch wel een talent, zou ik zo denken!
Maarre...het is natuurlijk ook helemaal niet leuk als je door de vorm van het pakje al kunt raden wat je krijgt, dus het dient ook nog een hoger doel ;-)
Heerlijk geschreven weer, Ingrid!