Elke dag komen ze wel even langs.
Hij, 85 jaar oud, kromgebogen. Zij, 86 jaar oud en net zo kromgebogen. Altijd vergezeld door hun vale, krakende boodschappenwagentje dat de tand des tijds net zo goed heeft weten te doorstaan als zijzelf. Ze houden elkaars hand stevig vast. Zij is de baas, ze verteld hem wat ze nodig hebben. Hij is de beheerder van de portemonnee en de financiën.
Hij, 85 jaar oud, kromgebogen. Zij, 86 jaar oud en net zo kromgebogen. Altijd vergezeld door hun vale, krakende boodschappenwagentje dat de tand des tijds net zo goed heeft weten te doorstaan als zijzelf. Ze houden elkaars hand stevig vast. Zij is de baas, ze verteld hem wat ze nodig hebben. Hij is de beheerder van de portemonnee en de financiën.
Ze zijn op elkaar ingespeeld, hij en zij. Maken elkaars zinnen af en vullen
elkaar perfect aan en altijd handje in handje. Zo maken ze ook weer
gelijktijdig aanstalten om de winkel te verlaten. Al 63 jaar zijn ze samen en
het is vertederend om twee mensen zo samen te zien. Lieve mensen, vriendelijk
tegen iedereen, maar vooral tegen elkaar.
Vandaag was hij alleen, oud, kromgebogen, met zijn vale, krakende
boodschappenwagentje. Met zijn handen wist hij geen raad. Bijna hulpeloos, ‘
zijn dit theedoeken of vaatdoeken ?’ vraagt hij me zachtjes. Geen overleg met
haar, ‘hebben we die nu wel of niet nodig?’ Onzeker en dralend.
Nee, ze was niet ziek. Onverwachts, zo ineens, een hartstilstand. ‘Je kan
er niets meer aan doen, ‘zegt hij met een trieste blik. ‘Nee, natuurlijk kan je
er niets meer aan doen, maar het is wel een hard gelach na 63 jaar samenzijn.’
‘Ik kook wel voor mezelf hoor’ stelt hij mij gerust. ‘Ik mocht nooit koken,
maar ik keek altijd stiekem over haar schouder mee,’ zegt hij met een vage
glimlach. ‘Tja, het leven gaat door.’ Maar zijn blik is mat en er moet nog een
hoop geregeld worden. ‘Ja hoor, ik ga de deur wel uit, ik zal wel moeten, de
boodschappen en zo.’
Het beheer van zijn portemonnee is nog steeds als vanouds en hij rekent
kundig en tot op de cent nauwkeurig de theedoeken af. ‘Dank je, voor je
medeleven. Je ziet me van de week wel weer. ‘ Met kromgebogen rug loopt hij de
winkel uit, het krakende vale boodschappenwagentje protesterend achter hem aan,
zijn vrije hand onwennig, eenzaam, diep weggestoken in zijn jaszak.
© copyright Ingrid Punt december 2012
Mooi ontroerend verhaal (brok in m'n keel).xxx
BeantwoordenVerwijdereninderdaad ontroerend mooi
BeantwoordenVerwijderenMooi geschreven zeg. Ik voel de leegte van hem.
BeantwoordenVerwijderenIk sluit me graag aan bij de vorige sprekers: heel mooi geschreven.
BeantwoordenVerwijderenEen mooi 2013 voor jou, Ingrid!