Horecamoe

Horecamoe

‘Zeg het maar hoor’de serveerster kijkt me verveeld aan terwijl ze een potlood achter haar oor vandaan trekt. ‘Een broodje gezond alsjeblieft.’ Ze kijkt me aan alsof ze water ziet branden. ‘We hebben alleen pannekoeken.’Er trekt een flauwe grijns over haar gezicht, voor ze haar riedeltje opdreunt. ’Pannekoeken met banaan en appel, pannekoeken met banaan en rozijnen, pannekoeken met appel en rozijnen en pannekoeken zonder. Nou ja, zonder… met stroop.’

Ze kijkt me nogmaals verveeld aan, maar nu met een vragende ondertoon. Ik wijs naar de menukaart, ‘hier staat toch duidelijk dat jullie ook broodjes gezond hebben.’ Ze draait even met haar ogen, pakt zuchtend de kaart van me aan en kijkt er naar alsof ze deze voor het eerst in haar leven ziet.’O, ja… een broodje gezond, dat staat pas op de kaart, vandaar.’ ‘Oké, een broodje gezond dan maar.’ Ze gooit de kaart op tafel, trekt haar schouders op en sloft naar de volgende klant, haar potlood in de aanslag.

‘Mevrouw,’roept de dame aan het tafeltje achter me, ‘mevrouw… deze wijn is niet goed meer hoor, hij ruikt muf en hij smaakt vreemd.’De serveerster sjokt naar haar tafeltje, pakt het glas van tafel, steekt haar neus in het glas en snuffelt even. ‘Ik ruik niets bijzonders’dan neemt ze een ferme slok, spoelt haar mond er even mee om het spul dan door te slikken. ‘Niks mis mee hoor, als je het mij vraagt. Maar het was de laatste fles en hij staat al een tijdje open. Er wordt hier zelden wijn besteld moet U weten. Tja, pannenkoeken en wijn gaan niet zo goed samen hé.’

‘U kan natuurlijk ook gewoon een glas melk nemen, of een kop thee. Ja daar hebben we ook nog keus in, Earl Grey of Darjeeling, U lijkt me wel een type voor de laatste. De Earl Grey is trouwens ook op.’ Zonder een antwoord af te wachten schuifelt ze naar binnen, om na dik een half uur weer met een kop thee naar buiten te komen.’Heeft u al een keus kunnen maken?’en weer volgt haar riedeltje. ‘Een pannenkoek met banaan en appel, een pannenkoek met banaan en rozijnen, pannenkoek met appel en rozijnen en pannenkoeken zonder. Nou ja, zonder… met stroop.’ De dame besluit voor die -met zonder, en de serveerster sleept zich verder het terras over alsof haar laatste dagen geteld zijn. De hortensia’s in het perkje naast het terras laten triest hun bloemknoppen hangen als ze voorbij dreunt. Ze sjokt het restaurant in waar een bordje –vergane glorie boven de toog, niet zou misstaan.

Na zeker een kwartier komt ze met de fles stroop aanzetten en zet deze met een klap op het tafeltje van de dame, die met een opgetrokken neus het tafeltje inspecteert  ‘Heeft U misschien even een doekje, want het tafeltje plakt nogal.’De serveerster slaakt nogmaals een diepe zucht, ze heeft duidelijk haar dag niet. Een smoezelig doekje uit de vensterbank mag de klus klaren en ze wappert er even mee over de plakkerige plek. Dan sleept ze zich duidelijk met haar laatste restje energie naar mijn tafeltje.

‘Zo dame, heeft het gesmaakt?’ Gelukkig draait ze me de duimschroeven niet aan, en ik besluit haar te zeggen dat het lekker was. Eigenlijk meer om haar een beetje op te peppen. Een opgetrokken mondhoek doet vermoeden dat mijn leugentje effect heeft, ook al is het maar kortstondig. Ze blijft een beetje dralen naast mijn tafeltje, en ik reken af. ‘Het is vandaag een gekkenhuis,’ neemt ze me in vertrouwen. ‘En allemaal van die zeikerds hé,’voegt ze er fluisterend aan toe. ‘Ja, ik bedoel U niet hoor. Maar ik heb er gewoon geen zin meer in. Ik denk dat ik de tent maar vroeg sluit, de baas is er toch niet. Die pannenkoeken lopen niet weg, en morgen is er weer een dag.’Bij de gedachte alleen al zie ik haar groen uit slaan. Ze kan duidelijk geen pannenkoek meer zien. ‘Gelijk heb je, zeg ik meelevend ’ Ze zucht weer diep, pakt haar smoezelige doekje en strompelt weer naar binnen. En als je goed luistert hoor je zelfs haar schoenen kreunen.

© Copyright Ingrid Punt oktober 2012