Maar na vandaag kom ik er op terug, het is me overkomen... als een donderslag bij heldere hemel, er was geen ontkomen meer aan.
Zodra ik de broodjeszaak binnen loop zie ik hem zitten. Een knappe verschijning, donker haar en dan die lichte ogen... een hemelse combinatie... en die ogen bleven me maar aanstaren.
Terug staren was het enige dat ik nog kon, wonderlijk, elkaar begrijpen zonder woorden.
Na een minuut of tien staren zonder onze blikken af te wenden, kwam hij dan eindelijk met soepele tred op me af en ging naast me zitten. Het voelde heel vertrouwd, alsof we elkaar al jaren kenden... woorden... nog steeds overbodig. Voor ik het wist zaten we innig tegen elkaar aan, de wereld om ons heen even vergetend.
Ik streelde z’n donkere haar, maar wist ook direct dat het niets kon worden tussen ons.
Er wachtte thuis al iemand op me en die zou hem vast niet tolereren.
Z’n lichte ogen keken me verbaast aan terwijl ik opstond, sorry... maar ik heb al een kat... hij stopte met spinnen en sprong verontwaardigd van m'n schoot. Met dezelfde soepele tred terug naar de plek waar ik hem bij binnenkomst trof.
Het mocht niet zo zijn......
© Ingrid Punt 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten